Polityka łomżyńskiego rocka
Byli jednym z pierwszych, obok Bonaru i Browaru Łomża, rockowym zespołem w Łomży oraz pionierami muzyki reggae nie tylko w regionie, ale i w Polsce. – Polityka zrobiła na koncertach eliminacyjnych do OMPP w Łomży furorę – pisał 26 lat temu Krzysztof Kurianiuk. – Przy muzyce żadnego z zespołów nie bawiono się tak dobrze, jak przy łomżyńskim reggae. (…)Wróżę Polityce – jeśli będzie poważnie traktowała to, co robi – karierę na wiele lat. Polityka nie zrobiła może wielkiej kariery, ale gra z powodzeniem do dziś, a na jubileusz 30-lecia przygotowuje okolicznościową płytę i koncert!
– Pierwszy raz zagraliśmy w naszym liceum 4 kwietnia 1984, ale zespół powstał jakieś pół roku przed tym koncertem – mówi śpiewający gitarzysta Robert Wieczorek, jedyny obecnie muzyk oryginalnego składu Polityki. – Stworzyliśmy go z moim przyjacielem z klasy równoległej, Andrzejem Świerżewskim. I graliśmy sobie w domu, podłączając dwie gitary do radia. On pisał buntownicze teksty, skierowane przeciwko systemowi określanemu mianem Babilonu i zaraził nas muzyką reggae, więc poszliśmy w tym kierunku. Wymyślił też nazwę Polityka i sądzę, że było to celowe działanie. Była to mocna, nośna nazwa i pasowała do tego, co graliśmy. Około pół roku mieliśmy próby w stołówce dawnych zakładów „Bawełna”, później zgłosiliśmy się do MDK-DŚT, do „Bonaru”.
Bezkompromisowy przekaz Polityki powodował czasem ingerencje cenzury w teksty.
– Kiedy w 1987 r. wygraliśmy eliminacje do XI Ogólnopolskiego Młodzieżowego Przeglądu Piosenki musieliśmy przed wyjazdem do Wrocławia pójść do cenzora i tłumaczyć się z naszych tekstów – opowiada Wieczorek. – Pytał nas: dlaczego dzieci płaczą, dlaczego piszecie o wojnie? Ale w Łomży jakoś te teksty przeszły. Jednak mieliśmy przydzielonego na OMPP „opiekuna artystycznego” ze Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej i tam kazano nam zmienić tekst piosenki „Etiopia”, bo nie spodobał się wrocławskim cenzorom. I nowy tekst napisał nam ten człowiek, który się nami „opiekował”, pisząc coś w stylu: „Dymi komin wciąż niezmiennie, w czarną czeluść wciąga drzewa”. Śmieszne.
Brak siły przebicia, liczne zmiany składu i służba wojskowa Roberta Wieczorka sprawiły, że kariera zespołu nie potoczyła się tak, jak oczekiwano.
– Jak wróciłem próbowałem to znowu sklecić, już nie reggae, ale bardziej na rockowo – mówi Wieczorek. – W roku 1991 zrobiliśmy taki pastiszowy projekt à la Shakin’ Dudi – rock and rollową kapelę z sekcją dętą, Sagans Roses And Black Szabas, zagraliśmy nawet na festiwalu w Węgorzewie. Kiedy zbliżało się 15-lecie zespołu znowu zostało nas trzech. Przypomniałem sobie wtedy, że znam przecież Jacka, który gra na gitarze i zaproponowałem mu współpracę.
– Zrobiliśmy wtedy w miarę szybko materiał i zagraliśmy w klubie studenckim „Tuba”– dodaje Jacek Perkowski. – Fajnie wyszło, więc postanowiliśmy kontynuować działalność w tym składzie. Gramy tak już ponad 10 lat i jest to najbardziej stabilny skład w historii zespołu.
Obaj gitarzyści, wspierani przez basistę Sylwestra Niemca i perkusistę Adama Mordasiewicza, regularnie występują, nie tylko w Łomży. Planują już koncert na 30-lecie zespołu oraz pierwszą w historii Polityki płytę.
– Podjęliśmy między sobą takie zobowiązanie, że musimy zarejestrować materiał – deklaruje Perkowski. – Chcemy zostawić po sobie taki ślad, mieć pamiątkę dla siebie i dla ludzi, którzy też chcą mieć taką płytę. I jest plan, żeby na 30-lecie, które będziemy oficjalnie obchodzić za rok, przygotować tę płytę. Materiał to kilkanaście utworów, od tych najstarszych z lat 80., do kierunku, w jakim nasza kapela ewoluowała: blues, funky, trochę soulu.
Wojciech Chamryk
Zdjęcia: archiwum Roberta Wieczorka, Elżbieta Piasecka – Chamryk
