Natura i człowiek według Teresy Adamowskiej
Wystawę malarstwa Teresy Adamowskiej otwarto w Galerii Sztuki Współczesnej. Artystka znana z jedynej w swoim rodzaju i bardzo oryginalnej twórczości, prezentuje tym razem prace najnowsze, ukazujące piękno przyrody oraz człowieka wpisanego w naturę.
– Zawsze podzielałam pytanie Paula Gauguina: Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy? – mówiła Teresa Adamowska. – Nadal nie jestem w stanie na nie odpowiedzieć, ale ciągle jestem na drodze w poszukiwaniu odpowiedzi.
Teresa Adamowska prezentuje swe prace w Galerii Sztuki Współczesnej Muzeum Północno-Mazowieckiego nader regularnie. Zaczęła w roku 1989, kiedy placówka funkcjonowała jeszcze jako samodzielne Biuro Wystaw Artystycznych, zaś ostatnio gościła tam niespełna pięć lat temu, pokazując wystawę „Vanitas”, skupioną na ukazaniu piękna, nietrwałości i przemijania współczesnego świata. Nic więc dziwnego, że w roku 50-lecia galerii zaprezentowała w niej swe najnowsze, zarazem bardzo reprezentatywne prace, co spotkało się z wielkim dużym zainteresowaniem. Na kolejną, już jedenastą w tej przestrzeni, jak skrupulatnie wyliczyła kierowniczka galerii Karolina Skłodowska, przygotowała niezwykle interesujący temat, nacechowany nie tylko jej niepowtarzalnym stylem, ale też ciągłymi poszukiwaniami czegoś nowego, dotąd przez nią nieodkrytego. Efekt końcowy tego twórczego procesu to następna, bardzo ciekawa ekspozycja, a artystka ma ich na koncie, jeśli chodzi tylko o indywidualne, już ponad 40, z czego 25 odbyło się w jej rodzinnym mieście.
– Natura, człowiek i pejzaż, człowiek w pejzażu, w przestrzeni nieokreślonej lub konkretnej, to stałe wątki tematyczne moich obrazów – mówi Teresa Adamowska. – W duchowości człowieka spostrzegam pejzaże, a w pejzażach – ludzką duchowość. Te same wartości – radość, smutek, melancholia, harmonia, dysharmonia, niepokój, ład, spokój – łączą całą naturę i mają swoje odzwierciedlenie w kompozycjach malarskich.
Dowodów na prawdziwość tych słów nie brakuje w obu salach wystawowych galerii. Wyeksponowano w nich olejne prace z ostatnich dwóch lat, za wyjątkiem obrazu „Pamięć Narwi”, powstałego w roku 2007, ale uzupełnionego niedawno, co nadało mu zupełnie nową jakość. Tryptyki pojawiały się w twórczości malarki już wcześniej, ale tym razem zaistniały w jeszcze szerszym wymiarze, dzięki wyeksponowaniu na wystawie „Załomżenia” oraz „Stworzenia”. Ten pierwszy odwołuje się do wydanego w ubiegłym roku przez Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej albumu, który bez bajecznych prac Teresy Adamowskiej byłby znacznie uboższy. Kolejny jest rezultatem wnikliwego obserwowania przez artystkę świata flory i fauny, naziemnej i podwodnej, barwnego i radosnego – jak podkreślała w ucieczce od szarości codzienności przyszło jej teraz malować bardziej kolorowo.
Nie brakuje też urokliwych pejzaży – w większości łomżyńskich i okolicznych, ale również z bardziej odległych stron, jak choćby Asyż i tamtejsza bazylika św. Franciszka.
W mniejszej sali dominują z kolei wizerunki ludzi, od autoportretów artystki do portretów ukazujących jej bliskich oraz przyjaciół – wyraziste, nacechowane indywidualizmem poszczególnych osób oraz rozpoznawalnym od razu stylem artystki.
– Wszystko wokół się zmienia jak pory roku i nasze nastroje – podsumowuje Teresa Adamowska. – Czas przyczynia się do postrzegania świata i nas samych wciąż głębiej i dojrzalej. Staję wobec natury, jej groźnego piękna lub łagodności z większą pokorą, z większym także podziwem i zachwytem. Ona trwa niewzruszona, obojętna na wszelkie artystyczne narracje, podczas gdy ja opowiadam jak umiem, jak czuję. Mówię językiem malarskim o rzeczach widzialnych i ukrytych, materialnych i duchowych. Czerpię z natury pełnymi garściami i coraz mocniej przyspieszam, by zdążyć spłacić dług za te zachwyty, za światło, barwy, przestrzenie, nastroje.
Najnowszą wystawę Teresy Adamowskiej można oglądać w Galerii Sztuki Współczesnej (ul. Długa 13) tylko do 25 czerwca.
Wojciech Chamryk
