Życie bez prawej ręki - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Był w tym samym szpitalu 15 lat wcześniej jako pacjent. Teraz jest asystentem pacjentów: pomaga w razie potrzeby zarejestrować się na wizytę do lekarza. - Popełniłem błąd, że nie zadzwoniłem po Pogotowie Ratunkowe od razu – opowiada niezwykle osobistą historię sprzed 15 lat, z nadzieją, że jego smutne i poruszające losy będą przestrogą dla innych. Przez godzinę czuł skurcz prawej ręki i paraliż bezwładniejącej prawej strony ciała. Próbował rozmasować drętwiejące boleśnie mięśnie, z myślą, że skurcz jest chwilowy, przejściowy, jak nieraz się zdarza. Ból nie ustąpił... Po 7 godzinach męczarni zrozumiał, że sam sobie nie poradzi. Ze szpitala w Łomży karetka powiozła Pana Jurka do Giganta w Białymstoku. W październiku 2010 r. przeszedł w ciągu 2 tygodni 6 operacji: chirurdzy próbowali udrożnić żyły i wycięli krwiak spod czaszki. Krew zaczynała krążyć, a po godzinie ręka znów stawała się zimna. Gdyby zadzwonił po Pogotowie od razu, gdy skurcz nie przeszedł, medycy mogli jeszcze w Łomży rozpędzić farmakologicznie zakrzepicę żylną. Niestety, błędu nie udało się w Białymstoku naprawić. Przywieziono go na oddział w Łomży. Decyzja: amputować czy umierać?

Dialog

Z dnia na dzień żyły 42-letniego mężczyzny się poblokowały, a ręka była czarna. Amputowano ją w całości, pozostawiając kikut 13 cm od barku. Pan Jurek feralnego dnia miał również udar mózgu. - Za długo czekałem wtedy z telefonem... Jak rękę straciłem, każdy się ode mnie odwrócił, rodzina i znajomi. Mama zmarła, rodzeństwo się odwróciło. Stałem się dla wszystkich kłodą. Trzeba mi było pomóc i nie było chętnych. Jestem niepełnosprawny z niezawinionym kalectwem przez chorobę. To się stało z dnia na dzień. W latach 80. i 90. pracowałem jako robotnik budowlany, przy układaniu chodników i parkingów. A przed ucięciem ręki pracowałem jako malarz pokojowy, sam, na własną rękę – opowiada Pan Jurek. W styczniu 2025 r. skończyły się pieniądze za sprzedaną działkę i dom na wsi. Zgłosił się do opieki społecznej w Gminie Łomża. - Myślałem, że dadzą mi zapomogę, ale zaproponowali Zakład Aktywności Zawodowej Dialog przy ulicy Polowej. Grupa ma 15 osób, które spotykają się w budynku NOT przy Alei Legionów, m.in., z psychologiem, doradcami zawodowymi w celu integracji, nabrania pewności siebie, aktywizacji, zastanowienia, jak sobie poradzić w życiu.

Pokój

Pan Jurek od około 4 tygodni jest asystentem pacjenta w Szpitalu Wojewódzkim. Wysiadał akurat z busa na parkingu, żeby udać się do pracy, na co zwrócił pracownik szpitala. Zainteresował się, co tu robi, gdzie mieszka. Poradził, by napisał wniosek o miejsce w hotelu. Pan Jurek złożył podanie, zaś tego samego dnia dyrektor Dariusz Domasiewicz przyznał prawo do pokoju (jako pracownikowi w szpitalu, za co płaci 800 zł). - Dużo lepiej, więcej przestrzeni i wygodniej - ocenia warunki w nowym lokum z uśmiechem. - Mam łóżko miększe niż w busie, jest kuchenka elektryczna 2-palnikowa, łazienka z ciepłą wodą, toaleta... Kuchenkę z butlą gazową zostawił w samochodzie. Dzięki pomocy PCPR w Starostwie Łomżyńskim, Gminy Łomża i NFZ dostał protezę za 3 tys. zł. Nie używa kawałka rurki, obleczonej gumą, wiszącej bezwładnie jak rączka u lalki. Przeszkadzała w poruszaniu się i codziennych czynnościach. Przyzwyczaił się do życia z jedną ręką, lewą, którą myje się, goli, gotuje, zamiata, a nawet pisze, czego sam się nauczył. Tylko ziemniaków ze skórki sam nie obiera. Wygodniejsze w przyrządzaniu są kasza, ryż, makaron.

Lekcje

- Najważniejsza lekcja po amputacji jest taka, że jeśli chcę na ziemi pożyć, muszę radzić sobie sam – podsumowuje Pan Jurek. - Nie dociekam, czemu siostry i brat odwrócili się ode mnie. Za bardzo nie lubię ludzi, bo mi dużo dokuczyli. W szpitalu codziennie mam mnóstwo ludzi do rozmowy. Gdy miałem obydwie ręce, mogłem budować, malować i wędkować nad Narwią i w starorzeczu. Byłem wędkarzem przez 40 lat i lubiłem samotnie wyruszać nad rzekę. Musiałem zrezygnować z mojego hobby. Jak straciłem rękę, to okazało się, że nie miałem kolegów, o których myślałem, że są moimi kolegami. Sam przystosowałem się do tego, co przyniosło życia. Co się trafiło, to brałem, co los mi dał. Wierzę w przeznaczenie w dosłownym sensie. 30 lat odkładałem zrobienie prawa jazdy z braku pieniędzy albo z braku czasu. W PCPR zaproponowali mi opłacenie kursu, specjalnie z OSK Atest w Ełku instruktor w 2012 r. przyjeżdżał. Może w Łomży nie było samochodu z gałką na kierownicy i automatyczną skrzynią biegu, bo egzamin w WORD w tym aucie zdałem. Moja historia może być kilkoma lekcjami dla innych. Przede wszystkim, aby w porę reagowali na pogarszające się zdrowie. Niepotrzebnie przez 42 lata paliłem papierosy i dopiero 7 lat temu rzuciłem palenie i alkohol. Mimo amputacji ręki, nie dostałem renty, brakowało lat składkowych z ostatniego 10-lecia. Udowodniłem tylko 3. Były takie czasy w latach 90., że często pracowałem na czarno, Balcerowicz prywatyzował wszystko, zwalniali z firm, bo przedsiębiorcy nie dawali umowy, a potem sam nie płaciłem. Warto pilnować legalnej umowy i gromadzić dokumenty zatrudnienia. Nie czekajcie na niewinny skurcz...

Mirosław R. Derewońko

tel. red.  696 145 146