„Łomża dziękuje. Łomża pamięta”
Kilkanaście osób spotkało się w niedzielę na leśnym cmentarzu w Jeziorku, by oddać hołd przedstawicielom inteligencji łomżyńskiej, zamordowanym tam 70 lat temu – 15 lipca 1943 roku przez zbrodniczą grupę Müllera. „Łomża dziękuje. Łomża pamięta” – wiązankę biało-czerwonych kwiatów z takim właśnie napisem na szarfie złożyli członkowie Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. Nad grobem pochylali się mieszkańcy Łomży, którzy skorzystali z zaproszenia TPZŁ.
Wśród obecnych w Jeziorku był m.in. Jerzy Łuba – dyrektor I Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki, który w ten sposób oddał też hołd nauczycielom swojej szkoły – Marii, Zofii i Aleksandrowi Lubowidzkim – organizatorom tajnego nauczania. Był także dyrektor Zespołu Szkół Ekonomicznych, Paweł Drożyner, oraz przedstawiciele społeczności jeziorkowskiej. Po złożeniu kwiatów zapalono znicze, odmówiono modlitwę „Wieczny odpoczynek racz im dać Panie...”.
Następnie uczestnicy spotkania odwiedzili pozostałe dwa groby wchodzące w skład leśnego cmentarza w Jeziorku: więźniów politycznych przywiezionych tu z łomżyńskiego więzienia i zamordowanych nocą z 29 na 30 czerwca 1943 roku oraz 95 pensjonariuszy Domu Starców w Pieńkach Borowych k. Jedwabnego – nieznana jest dokładna data tego dramatu, wg Jerzego Smurzyńskiego mogło to nastąpić pomiędzy lipcem a wrześniem 1942 roku.
Spotkanie w Jeziorku służyło też m.in. wymianie myśli na temat okoliczności dramatów, zgotowanych przez hitlerowców mieszkańcom Ziemi Łomżyńskiej. Wspomniano m.in. mieszkającego dziś w Warszawie Jerzego Smurzyńskiego – jedynego który ocalał z jeziorkowskiej tragedii, bo tuż przed aresztowaniem przez Niemców jego rodziców Antoniny i Mariana, wybiegł z domu na zajęcia tajnych kompletów. Jerzy Smurzyński ma 85 lat, jest emerytowanym dziennikarzem. Ze względu na stan zdrowia nie zdecydował się na odwiedzenie miejsca wiecznego spoczynku swoich rodziców i innych przedstawicieli łomżyńskiej inteligencji. Ma jednak niezaprzeczalne zasługi w utworzeniu tu leśnego cmentarza, jego poświęceniu w 1945 roku przez bpa Stanisława Kostkę – Łukomskiego, a wreszcie – w wyjaśnieniu okoliczności morderstw i ustaleniu ostatecznej listy pomordowanych.
- Jeziorko, ale też leśne cmentarze w Giełczynie, Sławcu, Pniewie, podwiźnieńskich Boguszkach, Kałęczynie – to tylko niektóre z tych miejsc, do których powinny prowadzić dziękczynne pielgrzymki łomżyniaków. Mogiły otulają tam kości tych, którzy ginęli często nawet nie wiedząc dlaczego. Oddawali swoje nie rzadko bardzo młode życie, padając ofiarą terroru i nacjonalizmu. Prawie zawsze kiedy jest złość, pojawia się też nienawiść. Jakże często obserwujemy to w dzisiejszym życiu politycznym. Coraz głośniej odzywają się zwolennicy anarchii i nacjonalizmu. Mamy zatem święty obowiązek pamiętać o dramacie, który był udziałem naszych dziadków lub rodziców, ale nieść go też w przyszłe pokolenia jako przestrogę. By nasze dzieci i nasze wnuki nie musiały budować nowych pomników ofiar. To po to spotykamy się co roku w Jeziorku od wielu już lat, to po to zapraszamy do Giełczyna, Pniewa, Sławca i innych miejsc ludzi, którzy chcą uczestniczyć w dziele pamięci i przestrogi. Miejsca starczy dla wszystkich. Nie szukajmy sztucznych podziałów i nikomu niepotrzebnych „przepychanek”. Bądźmy razem.
Wawrzyniec Kłosiński
Wiceprezes Zarządu Głównego
Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej
