Przejdź do treści Przejdź do menu
wtorek, 19 marca 2024 napisz DONOS@

„RODZINA I DZIECKO NIEPEŁNOSPRAWNE W RODZINIE”

  

            Rodzina jest koniecznym środowiskiem optymalnego rozwoju dziecka zdrowego. W przypadku dziecka z ograniczeniami sprawności fizycznej bądź umysłowej jej znacznie jest jeszcze większe. Wiąże się to z rozszerzonymi potrzebami dzieci niepełnosprawnych, a także ze specyfika ich rozwoju psychicznego, charakteryzującego się często mniejszą odpornością na sytuacje stresogenne, obniżonym lub zawyżonym poczuciem własnej wartości, trudnościami w ocenie podejmowanych zadań itp. Problemy rozwiązywane samodzielnie przez dziecko zdrowe – u niepełnosprawnych nierzadko stanowią barierę wymagającą zarówno wsparcia psychicznego, jak i fizycznej pomocy.

Należy zdawać sobie sprawę, że żadne instytucje, specjalistyczne ośrodki wychowawczo – rehabilitacyjne nie są w stanie kompensować dziecku braku więzi z kochającą je rodziną. Każde rodzicielstwo łączy się z nagłą zmianą sytuacji rodzinnej, a zatem jest momentem kryzysowym, który może wpływać pozytywnie na trwałość struktury grupy, umocnić jej więzi, lub też przeciwnie: stać się początkiem dezorganizacji prowadzącej do dysfunkcjonalności i rozpadu. Urodzenie dziecka niepełnosprawnego nie odpowiada w pełni oczekiwaniom rodziców, ich marzeniom i aspiracjom. Dochodzą do tego nowe obowiązki opiekuńczo – wychowawcze, towarzyszy temu uczucie goryczy, żalu, bezsilności i lęku. Jest to okres, w którym rodzina potrzebuje pomocy zinstytucjonalizowanej lub zwykłej ludzkiej życzliwości.

Gdy rodzi się dziecko niepełnosprawne, rodzice przeżywają szok. Czują się bezradni w sytuacji, w której się znaleźli. Ich reakcje są często gwałtowne i niekontrolowane. Rodzi się też poczucie winy za to, co się stało. Początkowy szok przeradza się stopniowo w depresję. Rodzice przeżywają rozpad. Nie mogą się pogodzić z chorobą i niepełnosprawnością. Uważają swoją sytuację za beznadziejną – ich plany i marzenia legły przecież w gruzach. Poczucie winy staje się nie do zniesienia. Rodzice zaczynają widzieć swoją przyszłość w czarnych barwach. Pomiędzy partnerami rodzą się konflikty i napięcia. Rodzina nie jest w stanie osiągnąć wewnętrznej harmonii, pogody ducha i równowagi. Jeżeli nawet uda się zaprowadzić jakiś ład, to dopiero po wielu latach. Uzyskanie równowagi wymaga nie tylko poważnego wysiłku, ale także pomocy życzliwych osób - również specjalistów.

Choroba lub inwalidztwo jednego z członków rodziny może istotnie wpływać na stan zdrowia pozostałych , a tym samym ograniczyć funkcjonalność grupy jako całości, co z kolei zaznacza się wyraźnie w osłabieniu efektów rewalidacji. Stąd problemy wychowania, rehabilitacji i edukacji dzieci niepełnosprawnych nie mogą być traktowane wyłącznie jako sprawy poszczególnych rodzin – są to problemy ogólnospołeczne. Warunkiem powodzenia może być tylko rodzina zintegrowana z szerszym środowiskiem i wspomagana w rozwiązywaniu problemów.

 

Typologia postaw rodzicielskich wyróżnia dwie grupy postaw:

  1. typy nieprawidłowych postaw rodzicielskich

-         postawa odtrącająca,

-         zbyt wymagająca,

-         unikająca,

-         nadmiernie chroniąca.

  1. typy postaw prawidłowych

-         postawa akceptacyjna,

-         współdziałania,

-         rozumniej swobody.

 

Nieprawidłowości w procesie wychowawczym wynikają głównie z niewiedzy, braku informacji na temat tego, jak postępować z dzieckiem niepełnosprawnym. Ojciec Święty Jan Paweł II w swej encyklice mówi: „Jest oczywiste, że rodzina potrzebuje stosownej pomocy potrzebnej w chwilach krytycznych, a czasem, kiedy życie osoby niepełnosprawnej w rodzinie nie jest możliwe, należy tworzyć dla nich struktury rezydencjalne w postaci małych, odpowiednio wyposażonych ośrodków.... Otwiera się tu zatem przestrzeń dla działalności specjalistycznych stowarzyszeń i innych form pomocy pozarodzinnej, zapewniających obecność przy niepełnosprawnym dziecku osób, z którymi może ono rozmawiać oraz nawiązywać przyjaźń i relacje wychowawcze”.

Nasza organizacja pomaga rodzinom prowadząc warsztat Terapii Zajęciowej, w którym prowadzona jest rehabilitacja społeczna, zdrowotna i zawodowa. Efekty tej pracy będą widoczne lub mogą stać się widoczne wyłącznie w przypadku współpracy z rodzicami, a nawet szerzej – w przypadku współpracy z całymi rodzinami osób niepełnosprawnych. Tylko kompleksowe działania mogą dać pożądane efekty.

 

                                                                                                                                                Zbigniew Biernacki

  

Bibliografia

1.      Chodkowska M. (red.) „dziecko niepełnosprawne w rodzinie. Socjalizacja i rehabilitacja, Wydawnictwo UMCS, Lublin 1995,

2.      Janiszewska – Nieściorek, „Człowiek z niepełnosprawnością intelektualną. Wybrane problemy osobowości i edukacji osób niepełnosprawnych intelektualnie. t. I, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2003,

 

 
 

W celu świadczenia przez nas usług oraz ulepszania i analizy ich, posiłkujemy się usługami i narzędziami innych podmiotów. Realizują one określone przez nas cele, przy czym, w pewnych przypadkach, mogą także przy pomocy danych uzyskanych w naszych Serwisach realizować swoje własne cele i cele ich podmiotów współpracujących.

W szczególności współpracujemy z partnerami w zakresie:
  1. Analityki ruchu na naszych serwisach
  2. Analityki w celach reklamowych i dopasowania treści
  3. Personalizowania reklam
  4. Korzystania z wtyczek społecznościowych

Zgoda oznacza, że n/w podmioty mogą używać Twoich danych osobowych, w postaci udostępnionej przez Ciebie historii przeglądania stron i aplikacji internetowych w celach marketingowych dla dostosowania reklam oraz umieszczenia znaczników internetowych (cookies).

W ustawieniach swojej przeglądarki możesz ograniczyć lub wyłączyć obsługę plików Cookies.

Lista Zaufanych Partnerów

Wyrażam zgodę